survival of the fittest

Nanaginip ako nung isang gabi, isa daw akong field agent mala-CIA type tapos ang misyon ko daw eh parang reconnaissance sa isang grupo ng mga NPA. Tapos sunod nun nakikipaghabulan ako sa kanila kasi i’ve blown up my cover unintentionally nung pumalag akong sumamang mamundok. Basta magulo. Takbo lang ako ng takbo habang umuulan ng bala tapos 45 cal lang meron ako at isang magazine na nasa bulsa daw ng cargo pants ko. Somehow i was able to find my way out of the area, but fell into a deeper shithole. Nagising akong humihingal at pinagpapawisan dahil pakiramdam ko pagod na pagod ako. Siguro sa iba astig yun o kaya balewala lang kasi panaginip naman. Kaso to be continued pala sya dahil kagabi yung part II nya. Yung deeper shithole na sinasabi ko eh sa battlefield naman. naka-full combat armor daw ako habang naglalakad papunta sa chow hall nung bigla akong may marinig na swooshing sound. Hindi ko na kelangang tumingin kasi alam ko na kung ano yun, RPG –rocket propelled grenade. Pagdapa kong ganyan sa gilid ng kalsada, kitang-kita ko yung pagtama nung RPG sa taas ng building sa harapan ko tapos yung mga tao nagsisitalunan sa mga bintana sa second floor at yung iba lumalabas sa pinto na may mga sugat at sunog ang mga katawan. Kung kilala mo ko sa totoong buhay, alam mo na hindi ako tatakbo palayo sa mga sitwasyong ganun para i-save ang sarili ko. Kaya kahit rin pala sa panaginip, ayun, tumakbo ako palapit sa building at nagsimulang mag-evacuate ng mga tao. Anyway, hindi ko alam kung pano ako nagising. Basta pagbangon ko, umupo ako sa gilid ng kama, nagdasal, tapos sinubukang bumalik ulit sa tulog. Pero syempre wala na. Gising na gising na diwa ko nun.

Lately napapansin kong parang nagiging aloof ako. Di ko masyadong kinanausap ang mga kasama ko sa trabaho, kahit na yung mga taong malalapit sa akin. My job requires me to be away from my family a lot and that’s not by choice. Siguro yun yung isang dahilan kung bakit ko nagagawang i-distansya yung sarili ko sa kahit na sinong malapit sa akin. Hindi na ko nakakaramdam ng pagka-miss. Pag gusto kong wag isipin o iwasan ang isang bagay, i can will myself to do it. Most of the time i have to. Ang dami ko na kasing napagdaanan sa buhay na sabi ng iba, “not for the fainthearted”. I’ve hit rock bottom, seen both sides of the world. Or better, lived them. I had to be tough. In some ways, being strong like that comes handy when you are faced with atrocities. Pero kapag peacetime na, minsan hindi ko na alam kung pano mag-relax. Parang naka-survival mode lagi yung sistema ko. Na kahit simpleng problema at simpleng solusyon lang naman ang katapat, ginagawa kong battlefield. High-strung, gung ho, adrenaline junkie, ano pa ba. Sabi ng mga kaibigan ko parang wala daw akong takot mamatay kasi handa akong sumuong sa gulo at gyera ng walang hesitations. Sa totoo lang, matagal ko ng tanggap na lahat tayo dun din naman ang tungo. Panapanahon lang ika nga.

Siguro yun yung pagkakaiba. When you’ve embraced death or the thought of it, you are more prepared and more willing to execute things that comes with greater risk. Sa warzone applicable yun, pero sa normal na takbo ng buhay panggulo lang sya sa otherwise eh maayos na daloy ng sitwasyon.

Sabi nila our dreams are the product of our subconscious thoughts that usually comes out into play when our brain is doing it’s memory cleansing stage. At nangyayari daw yung pag tayo’y tulog. Hindi ko alam kung sinong scientist ang nagpauso nyan pero nabanggit yan minsan sa isang decompression briefing na dinaluhan ko. At naniniwala ako. Siguro hindi lahat ng panaginip, pero karamihan ganon.

Siguro kelangan ko lang ng bakasyon. hehe.

 

kryptonite

Layas ako o siguro mas cute sabihin na free-spirited. lol! Hindi yung tipong naglalayas para lang maglakwatsa o tumambay sa kung saan-saan kundi yung layas na nagnanais maging indenpendent sa buhay. Ayokong napapakialaman at ayokong nangingialam kaya mas mabuti na mag-isa ko lang. Ganito na ko simula nung nag-mature ang isip at natutong pakainin ang sarili.

Ok na sana eh, natuto lang ako magmahal. Ngayon para dun sa mga masaya sa kanilang lovelife, good for you guys. Sana magtuloy-tuloy ang forever nyo. Sa mga sawi naman, ayos lang yan kasi marami naman kayo sa mundo. Yung kaso ko hindi naman naiiba sa mga istorya. May mahal ako tapos minsan yung pagmamahal na yun nakakabaliw na, borderlining obsession na siguro. You see, sa sobrang pag-isolate ko sa sarili ko, sobra rin ako kung ma-attach. Lahat ng mali hinahanapan ko ng rason para maging tama kahit sobrang sakit na. Do i have any problems being alone? Hell no! But i do have a problem letting go, especially him. Siguro na-attach ako ng sobra kasi at some point eh parang sya lang ang naging pamilya ko dahil nga matagal akong nag-iisa. Tapos pride na rin kasi ako ang pinili nya sa lahat ng mga naglaway sa kanya. Pero pano ko nga ba sya unang natutong mahalin? Kalokohan naman kung sasabihin kong hindi ko pinansin ang kagwapuhan niya. But aside from that, matalino sya at may sariling disposisyon. Ako yung tipo na hindi masyadong attracted sa mga pa-cute at sobrang bait na di makabasag pinggan. Gusto ko yung palaban, yung matapang pero nasasalugar, yung di basta sumusuko, at yung tipong pag may sinabi eh papanindigan. Kaso sumobra ata yung hiling ko. Kasi siya, hindi sweet lalo na pag may ibang tao, hindi nagpapatalo sa diskusyon, at madalas eh pakiramdam nya parati syang tama kaya swerte kung sa isang dekada eh aamin sya ng mali nya. Hindi ko sasabihin na ngayon ko lang nakita yang mga ugaling nyang yan, alam ko na yan noon pa pero na-tolerate ko kasi nga borderline ng pagmamahal at obsession yung feelings ko sa kanya di ba. Hindi naman ako nag-iisa na ganito sa mundo eh. Manood ka lang ng telenovela o kaya magbasa ng libro, libong o milyong tao mapa-babae man o lalake eh nagkakaganito.

Sinuko ko lahat, lahat pati na kaluluwa ko. Sa sobrang takot ko na mapunta sya sa iba o mawala sya sa akin, lahat tiniis ko. Lahat din na kaya kong i-give up ginawa ko para lang manatili kaming magkasama. Kinalimutan ko ang sarili ko, ang paniniwala ko sa mga bagay-bagay parang tinapon ko na lang. Matapang naman ako sa mga ibang hamon ng buhay, pero sa kanya yukung-yuko ako. Ang masakit pa nun, alam ko na mali, alam ko na hindi dapat ganito yung sitwasyon, alam ko na mas deserving ako ng maayos na pakikisama, at aware ako na nasasaktan ako. Tapos tiklop lang ako, no questions asked.

Yung mga pasa, i didn’t see them coming. Wala ring maghihinala na nagagawa nya ang mga ganong bagay sa akin kasi siguro magaling akong magtago o kaya hindi mukhang nasa personalidad nya ang manakit ng iba lalo na ng babae. Hindi ko na rin alam kung bakit tinatanggap ko lang, paulit-ulit parang circus. Walang sorry, walang remorse. Responsibilidad kong itago kung ano man ang ebidensya kasi ayokong masira kaming dalawa, ayokong masira sya. Tapos iniisip ko na lang na siguro kaya sya ganun kasi nasasaktan ko sya? Na kaya nya nagagawa yun kasi may mga mali rin ako? Classic case ng pagiging masokista. Dati diring-diri ako sa ganun kahit yung mga napapanood lang. Iniisip ko nun na ang mga taong hinahayaang masaktan ang mga sarili nila ng ganung paraan eh sila yung mahihinang klase. Kumbaga kaya nangyayari sa kanila yung ganun kasi kagagawan din nila. Tapos lahat yun kakainin ko lang pala. Minsan pinipilit kong intindihin kung bakit ganito ako, bakit pinaabot ko sa ganito. Hindi ko na kasi masabi na dahil lang sa pagmamahal kaya nagagawa kong tanggapin yung ganitong pananakit. Wala naman akong balak maging santa kasi baka sa impyerno pa nga ang bagsak ko.

Siguro hindi yung sarili ko lang ang mahina, mas malamang na sya ang kahinaan ko.

May mga panahon na naiisip ko talagang mas mabuti pang mawala na ko sa mundo. Drama daw sabi nya. May pag-iisip daw ako at alam ko kung ano ang mali sa tama. Pero sya kaya, naiisip din kaya nya mali ang ginagawa nya? Nasasaktan din kaya sya kapag nakataas at nakaharang na yung dalawang kamay at braso ko para protektahan yung parte ng katawan ko kung saan babagsan ang hampas o suntok? Pag tinitingnan kaya nya ako sa mata nakikita pa kaya nya na wala na akong kaluluwa? Ang daming tanong na umiikot sa isip ko. Nitong mga nakaraang taon maraming beses kong inisip na mas gugustuhin kong mamatay na lang. Kahit anong paraan basta biglaan at hindi masyadong gory. Ang dilim na ng mundo ko, para akong nalulunod. Pakiramdam ko nawalan na ko ng dignidad. Hindi ko minsan naisip na makakaya kong bumagsak ng ganito kababa ang pagkatao at pagkababae ko.

Kung susubukan kong umahon sa ganito, isa lang ibig sabihin nun. Mawawala sya sa akin ng tuluyan. Tipong walang lingon likod. Kasi kung uunti-untiin ko, wala akong tiwala sa sarili ko na kakayanin kong hindi makipagbalikan o maghabol. Dapat pag tumalikod na ako hindi na ako mag-aatubiling tumingin pa, hindi ko na dapat isipin kung ano ang mararamdaman nya. Kaso wala pa ko sa level na ‘to. Nung nawala ko kasi ang sarili ko, kasabay ring nawala yung lakas ng loob ko. Siguro may mga magsasabi na mabuti kung maghanap ako ng tulong sa iba, pero ayoko dahil gusto kong ayusin ang sarili ko ng ako lang. Kung saan man ako nadapa, gusto kong matuto akong bumangon mag-isa. Easier said than done.

Hindi ko na alam kung gano pa katagal na kakayanin kong pasanin ‘to. Kelan nga ba nagiging tama ang mali?

May nakapagsabi sa akin na kaya may mga taong katulad nya eh dahil sa hindi nila kayang tanggapin ang kahinaan nila kaya tinatapatan nila ito ng pagiging bayolente para hindi mahalatang sila’y mahina.

Jesus doesn’t even ask me this much…

“She could just pack up and leave, but she does not visualize what’s beyond ahead.” 

“even the best fall down sometimes….”

 

——————-kwento ng isang kaibigan ng minsang matanong ko kung bakit may mga pasa sya sa mga braso na aksidente kong nakita dahil binigay nya mismo yung jacket nya dun sa batang nangangatog habang namamalimos noong nakaraang pasko.